Jąkanie jako zaburzenie komunikacji międzyludzkiej występuje od najdawniej-szych czasów. Pierwsze zapisy na jego temat odkryto na tabliczkach odkopanych w Mezopotamii. Jąka się około 1% populacji dorosłych ludzi. Mimo wielu publika-cji, przeprowadzonych badań, eksperymentów i mnogości teorii na temat jego przy - Syndrom dziecka potrząsanego (SBS – shaken baby syndrome) polega na uszkodzeniu mózgu i kręgosłupa z powodu gwałtownego potrząsania małym dzieckiem lub uderzania go. Można nieświadomie wyrządzić niemowlęciu krzywdę podczas zabawy, np. przy podrzucaniu czy gwałtownym kołysaniu, i w rezultacie spowodować znaczne uszkodzenie mózgu, szyi i kręgosłupa. Potrząsanie prowadzi Drgawki u dzieci – zawsze skonsultuj się z lekarzem. U większości dzieci drgawki są powiązane z wysoką temperaturą w przebiegu infekcji. Jeżeli tak się stanie, zawsze jak najszybciej poinformuj o tym lekarza pediatrę. Zdecyduje on czy należy podjąć diagnostykę w kierunku poważniejszych przyczyn napadów drgawek i ewentualnego Vay Tiền Nhanh. Nerwica u dzieci niekiedy związana jest z brakiem umiejętności wyrażania uczuć. Choroba pojawia się najczęściej u maluchów, które lękiem reagują na stres. Stale odczuwają niepokój i strach, a to niestety uniemożliwia im prawidłowe funkcjonowanie w domu, przedszkolu czy szkole. Objawy nerwicy można wcześnie zaobserwować i dzięki temu szybciej podjąć działania, które zapobiegną rozwojowi choroby i pomogą dziecku powrócić do normalnego rozwoju. W jaki sposób zapobiegać nerwicy u dzieci? Zobacz film: "Wybór odpowiedniego przedszkola" 1. Objawy nerwicy u małych dzieci Choroba może wystąpić nawet u w wieku poniemowlęcym, między 2. a 3. rokiem życia. To czas, kiedy dziecko zaczyna odczuwać emocje i dzielić je na dobre i złe: gdy jest najedzone – uśmiecha się, gdy choruje – płacze itd. Nerwica u dwu- i trzylatków objawia się nadmiernym napięciem mięśniowym, kłopotami ze snem, brakiem apetytu, czasem moczeniem nocnym i zapominaniem słów, które dziecko wcześniej już wypowiadało. Jeśli rodzice zauważą te objawy, powinni starać się unikać kłótni przy dziecku i wspomagać stabilizację w rodzinie, harmonię w najbliższym otoczeniu swojej pociechy. Wiek między 4. a 6. rokiem życia to czas intensywnego dojrzewania układu nerwowego. Otoczenie bardzo mocno wpływa na emocje dziecka, malec uczy się nazywać i wyrażać takie uczucia jak przyjemność, sympatia, złość, gniew, strach. Nerwica w tym wieku objawia się tikami nerwowymi, zaburzeniami mowy (często jest to jąkanie), zaburzeniami łaknienia, apatią oraz niechęcią do poznawania i uczenia się nowych rzeczy. Rodzice powinni zadbać, aby dziecko nie czuło się obciążone problemami domowymi, nie powinno być przemęczone. Trzeba w umiejętny sposób rozładowywać stres dziecka: czytając mu ulubione bajki, wspólnie z nim oglądając filmy animowane. W domu malec powinien mieć komfort zupełnego odpoczynku fizycznego, psychicznego oraz umysłowego. 2. Jak leczyć nerwicę u dzieci? Przede wszystkim należy dobrze poznać objawy nerwicy i odpowiednio na nie reagować. W przypadku problemów ze snem rodzice powinni zostać z dzieckiem aż do momentu, gdy zaśnie. Ten czas warto wykorzystać na stworzenie malcowi poczucia bezpieczeństwa: głaskanie po główce, przytulanie, czytanie optymistycznych bajek. Jeśli dziecko jąka się, należy zawsze okazywać wobec niego cierpliwość i uważnie słuchać. Pomocne okażą się zajęcia pod opieką logopedy i powtarzanie ich w domu. Gdy dziecko ma tiki nerwowe, mruganie oczami, grymas ust, trzeba zapewnić mu maksymalny spokój, a stresowe sytuacje ograniczyć do minimum. Moczenie nocne często pojawia się na skutek przeżywania traumatycznych sytuacji. Rodzice powinni porozmawiać z dzieckiem i dowiedzieć się, jaki ma problem, np. może się bać pójścia do przedszkola lub jest wyśmiewane przez inne dzieci. Zaburzenia łaknienia pojawiają się u dzieci, które pragną zwrócić na siebie uwagę rodziców. W ten sposób okazują zazdrość o młodsze rodzeństwo lub stres związany z kryzysem w związku rodziców. W zwalczaniu nerwicy ważne jest, aby rodzice byli świadomi relacji dziecka z rówieśnikami z podwórka i ze szkoły lub z przedszkola. Warto wymagać od swojej pociechy pewnych drobnych obowiązków, aby czuło się potrzebne. Ponadto ważna jest nauka samodzielności, wtedy malec czuje się bardziej pewny siebie i potrafi poradzić sobie z wyzwaniami. polecamy Jąkanie u dzieci bywa przejściowe, czyli rozwojowe. Zwykle mija samoistnie, choć u niektórych dzieci się utrzymuje. Gdy dziecko przez dłuższy czas zacina się przy mówieniu, warto pójść do logopedy, nawet jeśli maluch ma dopiero dwa lata. Odpowiednio prowadzona terapia może pomóc pozbyć się problemu. Do specjalisty warto pójść zawsze, gdy w mowie dziecka pojawi się coś niepokojącego, nie tylko wtedy, gdy się jąka. Im wcześniej zacznie się terapię, tym lepiej. Wielu rodziców przyjmuje postawę: „samo minie’’, ale ocenę, czy dziecku potrzebna jest pomoc, lepiej zostawić logopedzie. To on oceni, czy jąkanie u dziecka trzeba leczyć, czy jest szansa, że samo ustąpi. Spis treści: Jąkanie – przyczyny Jąkanie u dzieci na tle nerwowym Czy jąkanie minie samo? Jakie objawy jąkania powinny zaniepokoić? Terapia jąkania u dzieci Ćwiczenia na jąkanie Czy jąkanie można trwale wyleczyć? Jąkanie – przyczyny Kalendarz rozwoju dzieckaNarzędzia dla rodziców Jąkanie pojawia się najczęściej między 2. a 3. rokiem życia. W tym czasie rozwój intelektualny dziecka przewyższa możliwości aparatu mowy – umiejętność wypowiadania myśli rozwija się dużo później niż umiejętność samodzielnego myślenia. Choć dziecko zna wiele słów, jego aparat mowy nie jest jeszcze dostatecznie sprawny. A wtedy może się jąkać, szczególnie jeśli jego wypowiedzi towarzyszą spore emocje. Dziecko zacina się, bo ma coś ważnego do powiedzenia lub obawia się, że dorośli nie słuchają go z uwagą. Czasem dlatego, że jest: speszone, ośmieszane, nakłaniane do recytacji wbrew swojej woli, wywołane do odpowiedzi z zaskoczenia. W takiej sytuacji zacina się na początkowej części wypowiedzi – powtarza sylaby, a nawet całe wyrazy. Bardzo często zacina się na spójnikach i przyimkach. Oto najczęstsze przyczyny jąkania się u dzieci: Opóźnienie rozwoju mowy lub artykulacji. Dziecko ma trudności z opanowaniem trudniejszych głosek i wypowiadaniem swoich myśli. Stres emocjonalny. Np. rozwód rodziców, choroba w domu, wypadek, zła atmosfera, wzmożone napięcie emocjonalne wywołane zbyt długim oglądaniem telewizji, graniem na komputerze. Występowanie jąkania w rodzinie. Nie musi być dziedziczne, maluch jąka się, bo je naśladuje. Przestrach. Np. gdy malec bardzo się czegoś zlęknie. Zaburzenia centralnego układu nerwowego. Czasami ciężki poród czy nieprawidłowości w życiu prenatalnym mogą uszkadzać mózg, co sprawia, że dziecko się jąka. Nasilenie jąkania zależy od pory dnia, samopoczucia, także od tego, czy wypowiedź jest o sprawach znajomych, minionych czy przyszłych. Jąkanie zanika, gdy osoba zacinająca się mówi wolniej, szeptem, w hałasie albo gdy... śpiewa. Jąkanie u dzieci na tle nerwowym Jąkanie często dotyka dzieci nadwrażliwe, które niepłynną mową mogą reagować nie tylko na bardzo stresujące sytuacje. Czynnikami wyzwalającymi jąkanie u dziecka mogą być: rozłąka z rodzicami narodziny rodzeństwa pójście do przedszkola czy zmiana środowiska silne pozytywne przeżycie, np. otrzymanie wymarzonego prezentu czy spotkanie z rodzicem po długiej rozłące. Czy jąkanie się minie samo? Większość dzieci wyrasta z tej niepłynności mowy nawet bez terapii. Nie ma jednak gwarancji, że rozwojowe jąkanie minie samoistnie. Im dziecko jest starsze, tym mniejsze są szanse na to, że samo przestanie się jąkać. Jakie objawy jąkania powinny zaniepokoić? Objawy, które powinny cię zaniepokoić to: tiki mruganie oczami ruchy głową grymasy twarzy, które towarzyszą jąkaniu. Bądź również czujna, jeśli dziecko coraz częściej się zacina. Niepokoić powinno także to, że dziecko, starając się poprawnie wysłowić, napina mięśnie twarzy i ma kłopoty z oddychaniem. Dopóki jest małe, nie zdaje sobie z sprawy, że jąkanie to jakiś problem. Ta świadomość przychodzi około piątego, szóstego roku życia. Wtedy może do tego pojawić się strach przed mówieniem, dziecko zacznie unikać pewnych słów, dźwięków. Niestety, silne emocje, które temu towarzyszą, sprawiają, że jąkanie się nasila. W takiej sytuacji terapia logopedyczna jest niezbędna, przyda się też pomoc psychologa. Terapia jąkania u dzieci Są dwie równoległe drogi leczenia jąkania: Zmiana postawy rodziców. Jąkający się maluch potrzebuje spokoju, cierpliwości i zrozumienia. Praca z dzieckiem. Nauka mówienia z opanowaniem napięcia mięśniowego i lęku przed mówieniem – z pomocą ćwiczeń oddechowych, relaksacyjnych, psychoterapii i ćwiczeń logopedycznych (ważne jest, by były one także prowadzone w domu). Jąkanie u dzieci w wieku szkolnym jest dla nich samych dużym problemem. O ile w przedszkolu rówieśnicy są na ogół bardziej tolerancyjni, to w szkole jąkające się dziecko może spotkać się z wyszydzaniem i prześladowaniem. Dlatego wadę warto leczyć wcześniej, zanim dziecko pójdzie do szkoły. Jeżeli jąkanie pojawi się dopiero w szkole, może to być znak, że dziecko zmaga się z napięciem emocjonalnym, które wywołuje niepłynną mowę. W takiej sytuacji trzeba skonsultować się ze specjalistą, ustalić przyczyny problemu i podjąć adekwatną do nich terapię. Jąkanie u dzieci – ćwiczenia W terapii jąkania stosuje się bardzo różne ćwiczenia, których celem jest kontrola nad oddechem i napięciem mięśniowym. Logopedzi często wykorzystują następujące ćwiczenia na jąkanie: ćwiczenia oddechowe: w pozycji leżącej nauka i doskonalenie oddechu brzuszno-przeponowego, dmuchanie na różne przedmioty, ćwiczenia oddechowo-emisyjne: długie wymawianie na jednym pełnym wydechu szeptem i głośno samogłosek: a, o, u, e, i, y, ćwiczenie szerokiego i miękkiego otwierania oraz zamykania ust i warg, ćwiczenia płynnego łączenia samogłosek: długie wymawianie na jednym pełnym wydechu szeptem i głośno samogłosek z tzw. chuchającymi przerywnikami, np. chao – chao – cho, chae – chae – che, ćwiczenia mówienia: terapeutyczne czytanie tekstu, opisywanie ilustracji, śpiewanie, recytowanie tekstu szeptem i głośno, ćwiczenia delikatnego startu mowy. Czy jąkanie można trwale wyleczyć? Tak, choć nie ma gwarancji, czy nie wróci (np. w chwili wielkich emocji). Ważne jest, aby dziecko jak najszybciej się z tym problemem uporało. Wprawdzie dzieci, które się jąkają, intelektualnie rozwijają się tak jak inne, ale zdarza się, że są źle traktowane przez rówieśników (maluchy są odrzucane przez grupę, wyśmiewane, nawet uważane za opóźnione w rozwoju, a jąkającym się dorosłym trudniej znaleźć pracę). Ciężko wtedy realizować swoje życiowe plany. Zobacz też: Jak rozwija się mowa 3-latka? Prawdy i mity o nauce mówienia Jak wygląda wizyta dziecka u psychologa? Czym jest jąkanie? Jąkanie to zaburzenie mowy. Może mieć postać lekkiej niepłynności wypowiedzi, jak i silnych objawów zaburzeń mowy, prowadzących do znacznego utrudnienia komunikacji. Osoba jąkająca się może dotkliwie odczuwać reakcję partnerów rozmowy czy audytorium na niepłynność swojej wypowiedzi – słuchacze mogą bowiem reagować śmiechem czy lekceważeniem, co stwarza ryzyko izolacji społecznej osób jąkających się. Strach przed społecznym odbiorem jąkania powoduje pogłębienie się problemów z mową i koło się zamyka. Źródło jąkania nie jest do końca znane; może mieć na nie wpływ bardzo wiele czynników – nawet takich jak problemy neurologiczne czy predyspozycje genetyczne, jednak przeważnie główną rolę w jąkaniu odgrywa psychika. Jąkanie pojawia się u dzieci, na etapie kształtowania się mowy. W 20% mija samo, a w pozostałych pojawia się również w dorosłym życiu. Jąkanie może być reakcją na trudne wydarzenie – narodziny rodzeństwa, przeprowadzka. Często występuje u dzieci z problemami w nauce i zaburzeniami ruchowymi. Zobacz też: Dziecko u logopedy – logopedyczne badania przesiewowe Objawy jąkania Na objawy jąkania pod postacią załamującej się płynności mowy składają się: bezwolne powtarzanie dźwięków, sylab, części wypowiedzi (ju-ju-ju-jutro), przedłużanie samogłosek i spółgłosek (np. mmmmmmleko), bloki złożone z pauz w wypowiedzi. Częstotliwość pojawiania się powyższych oznak, podobnie jak stopień ich nasilenia, odróżnia zwykłe pauzy i powtórzenia od problemu jąkania. Objawy jąkania wiążą się często z dużym napięciem mięśni i wysiłkiem, włożonym w wypowiedzenie kwestii. Do zachowań wtórnych, wyuczonych należą: nagła utrata kontaktu wzrokowego, poruszanie głową, mruganie oczami, bezwolne stukanie dłonią, niekontrolowane wstawki w wypowiedzi, jak yyy, umm itp. W ten sposób osoba jąkająca się próbuje podtrzymać płynność wypowiedzi, jednak zachowania te stają się z czasem zwyczajowe. Polecamy: Wady zgryzu i ich wpływ na rozwój mowy dziecka Emocjonalny problem Do innych strategii uniknięcia problemu jąkania należą unikanie sytuacji, osób i słów, które mogą powodować problem z wypowiedzią. Jąkanie nie jest tak uciążliwe, gdy osoba jąkająca się mówi w grupie, powtarza cudzą wypowiedź, szepcze, śpiewa, gra na scenie, mówi do zwierząt lub do siebie. Nasilić objawy jąkania mogą sytuacje takie jak wystąpienie publiczne lub rozmowa telefoniczna. Jąkanie generuje dyskomfort i takie uczucia jak zakłopotanie, wstyd, frustracja, poczucie winy i zaniżona samoocena. Leczenie jąkania Prowadzone są terapie jąkania, na których kształtowana jest płynność mowy (stosuje się m. in. ćwiczenia artykulacji, kontrolę oddechu, próbowanie się w hipotetycznie problemowych sytuacjach słownych), a także dające dobre rezultaty grupy wsparcia. Stosowane są również farmaceutyki, jednak ze względu na rozmaite skutki uboczne ich stosowanie jest kontrowersyjne. Tekst opracowany na podstawie artykułu „Jąkanie – ogólny zarys problematyki”. Link do źródłowego artykułu znajduje się tutaj.

jąkanie u dzieci na tle nerwowym